با وجود درخواست شرکتی ملی نفت ایران، واگذاری ساختمان این شرکت در روتردام در ازای بدهی ۲/۶ میلیاردی این شرکت به شرکت اماراتی کرسنت تایید شد و ساختمان رسما به شرکت Heuvel تعلق گرفت.

این ساختمان که طبق حکم داوری بین‌المللی توقیف شده بود، ۳۱ فروردین ۱۴۰۲ طی یک مزایده عمومی به شرکت Heuvel واگذار شد.

روزنامه شرق گزارش کرده است شرکت ملی نفت ایران بیشتر در دفاعیه‌ای از دادگاه هلند خواسته بود از آنجا که این ساختمان تحت مالکیت یک شرکت دولتی است و بر اساس قوانین بین‌المللی، اموال دولتی باید از توقیف و مزایده مصون باشند؛ مزایده فروردین ۱۴۰۲ ابطال و ساختمان به شرکت ملی بازگردد.

در مقابل، شرکت برنده مزایده و خریدار ساختمان با بیان اینکه ساختمان را در یک مزایده قانونی، مطابق قوانین خریداری کرده است، تاکید کرده بود مالک رسمی ساختمان محسوب می‌شود.

در نهایت، دادگاه تمامی درخواست‌های شرکت ملی نفت ایران از جمله بازپس‌گیری ساختمان را رد کرد.

کرسنت چیست؟

قرارداد شرکت ملی نفت ایران و کرسنت پترولیوم که در رسانه‌ها به «پرونده کرسنت» مشهور است، سال ۱۳۸۱، در دولت محمد خاتمی و وزارت بیژن زنگنه منعقد شد. بر اساس این قرارداد قرار بود گاز فرآوری نشده میدان گازی سلمان که با یک میدان گازی امارات متحده عربی ذخایر مشترک داشت، به امارات صادر شود.

در سال ۱۳۸۴ و همزمان با تغییر دولت در ایران، دیوان محاسبات جمهوری اسلامی قرارداد را متوقف کرد. طرف اماراتی که شرکت کرسنت بود بابت توقف یک طرفه قرارداد به مراجع بین‌المللی شکایت کرد.

مصادره اموال شرکت ملی نفت به نفع کرسنت

تاکنون کرسنت موفق شده است در دادگاه‌های خارجی، بخشی از خسارت قرارداد کرسنت، را دریافت کند. پیش از هلند، ۳۰ فروردین ۱۴۰۳،، دادگاهی در بریتانیا حکم توقیف ساختمانی متعلق به شرکت ملی نفت ایران به ارزش ۱۰۰ میلیون پوند (۱۲۵ میلیون دلار) در مرکز لندن را صادر کرد. این ساختمان، که با نام NIOC House شناخته می‌شود، در نزدیکی پارلمان بریتانیا و کلیسای وست‌مینستر قرار داشت و برای حدود ۵۰ سال در مالکیت ایران بود.

شرکت ملی نفت ایران، در پنج کشور: بریتانیا، هلند، هند، چین و سنگاپور دفتر داشت. پس از مصادره دفاتر لندن و روتردام، اکنون این شرکت دیگر هیچ دفتری در اروپا ندارد.